Heimsborgari

Þegar maður byrjar bæði blogg eftir svona langt hlé og með þessari fyrirsögn er best að koma strax fram með eina staðhæfingu; "Nei, ég er ekki hættur að blogga, en ég er hættur að trúa á tilviljanir".

Síðasta sumar fór ég sem oftast út á lífið í New York. Þegar ég var langt kominn með sólana á skónum mínum og búinn að prufukeyra þolinmæði stráksins sem var að dansa við mig, samþykkti ég að fara með honum í partý ásamt félögum hans. Það voru nokkrir gulir leigubílar sem keyrðu okkur á þann stað þar sem áætlað var að halda áfram með þetta einkapartý. Á móti okkur tóku tveir þjónar með tilbúna drykki í dásamlegri loftíbúð. Útsýnið yfir Manhattan var truflað og innréttingarnar voru óaðfinnanlegar. Allt var smart og þessi hópur drengja sem ég var mjög svo skyndilega kominn í partý með voru líka mjög fallegir. Á tímabili leið mér eins og það væri heimsmeistarakeppni í samræðuhæfni, því að vel fór á með öllum og ég lenti í skemmtilegum samræðum. En aldrei var rætt um vinnu. Aldrei bar slíkt fyrirbæri á góma. Þegar líða tók á kvöldið náði ég að ræða við strákinn sem dró mig í partýið og vildi fá frekari útskýringar á því hvaða hópur þetta væri. Þar fékk ég að vita að um væri að ræða hýra hópinn sem tók þátt í uppsetningu á vetrarbæklingi heimþekkts tískumerkis.

Í byrjun mars átti ég aftur leið um New York en hafði mælt með mót við vin vinar míns. Við fórum út á lífið, dönsuðum og hittum margt skemmtilegt fólk. Það voru hinsvegar þrír vinir sem ég hitti þetta kvöld sem að stóðu án efa upp. Ég komst að því að þeir unnu í fyrra allir saman hjá sama fyrirtæki, en höfðu allir hætt þar í vinnu vegna ágreinings við yfirmann. Núna væru þeir hinsvegar atvinnulausir. Mér brá svolítið þegar þeir tjáðu mér um það að þeir hefðu unnið hjá sama fyrirtæki og drengirnir sem ég hafði lent í partý sumarið áður. Ég spurði því hvort að þeir þekktu þá sem ég mundi hvað hétu. Þá ráku þeir upp stór augu og hlátur. "ARE YOU GULLI FROM ICELAND, WE DID HEAR ABOUT YOU!"

Í janúar var ég í París. Það hafði verið ákveðið að ég fengi gistingu hjá vini vinar míns. Ég var staddur í Brussel í góðu yfirlæti hjá frænku minni þegar ég sló á þráðinn til hans og velti því fyrir mér hvort að við myndum ekki mæla okkur mót daginn eftir í París. Því var vel tekið og ákveðið að hittast klukkan eitt á ákveðinni metróstöð. Ég fór snemma fór Brussel, enda vildi ég taka daginn snemma í París. Ég dröslaðist aðeins um bæinn með töskuna í eftirdragi en fannst það eitthvað lítið smart og dreif mig því upp á metrostöðina. Hún var nær mér en ég hafði að vona, enda var ég kominn þangað rétt um ellefu. Það voru því enn tveir tímar í stefnumótið. Ég svipaðist um og valdi eitt kaffihús af örugglega tíu svipuðum á þessu svæði. Ég settist þar niður, pantaði mér kaffi og las í bókina mína. Mjög fljótlega var allt brjálað að gera á þessu kaffihúsi, fólk kom og settist, kallaði, pantaði og borðaði, spjallaði og naut lífsins. Tungumálið var svo fallegt og fólk var svo rólegt. Þetta var í miðru viku og fólk þyrptist að úr öllum áttum til þess að næra sig líkamlega og andlega í þessari hringiðju. Ég hætti að veita öllu þessu fólki athygli, enda var morðgátan í bókinni orðin ansi spennandi.

Svo gerðist það. Allt í einu var eins og ég heyrði nákvmælega ekkert hljóð í kringum mig. Bara hljóðið þegar hurðin var opnuð, bjallan glumdi í enn eitt skiptið, en hljómurinn var ákveðnari og hreinni í þetta skiptið. Ég hætti að lesa, en leit ekki strax upp. Eftir örfá andartök leit ég upp úr bókinni og sá strákinn sem stóð í hurðinni sem gerði sig líklegan til þess að arka í áttina að borði hinum megin í kaffihúsinu. Ég sagði þá nokkuð hátt og ákveðið: "You must be Anthony" - hann leit við, brosti þessu fallega brosi, tók af sér gleraugun og svaraði: "Then you must be Gulli". Samtalið hélt áfram eins og við hefðum þekkst síðan við vorum í leikskóla. Anthony var rúmum klukkutíma of fljótur á stefnumótið og hann rambaði inn á kaffihúsið sem ég sat á.

Ég fer heim frá París á mánudegi. Ég nærri missi af vélinni, sem er önnur saga. En slaka á mínu öðru heimili sem tekur mig í þetta skiptið heim til Íslands, mig sem farþega. Um kvöldið ætlaði teiknimyndahöfundur sem gerir sögur um homma að halda fyrirlestur á Íslandi. Ég komst ekki þar sem ég hafði önnur plön. Rúmri viku síðar ákvað ég að senda þessum teiknimyndahöfundi tölvupóst eftir að hafa lesið heimasíðuna hans, þar sem ég lýsi því yfir hversu leiðinlegt að það hafi verið að missa af fyrirlestrinum hans, en ég hafi líka rekið augun í það að hann hafi verið í París á föstudagskvöldinu, en það hafi ég líka verið. Hugsaði ekki meira um það. Hvorugur hafði séð mynd af hinum.

Eftir þrjú eða fjögur tölvupóstsendingar á milli okkar ákvað hann að senda mér skannaðar myndir frá ferðinni sinni til Parísar og Reykjavíkur, en hann gerir dagbók í teiknimyndaformi. Ég fletti í gegnum þessar fallegu og skemmtilegu skissur og glósur sem hann hafði búið til um ferðina sína. Mér hinsvegar krossbrá þegar ég sá á síðu fjögur sem lýsti ferðinni hans frá París til Íslands. Þar var ég á miðri síðunni, mjög vel teiknaður og nákvæmlega í þeim fötum sem ég hafði ferðast í. Fyrir neðan myndina mína stóð: "The hot guy".

Ég vissi ekki alveg hvernig ég átti að koma orðum að því að ég væri sá maður í næsta tölvupósti.

Eftir þrjá tíma er ég að leggja í stað mína til Tælands. Ég ætla að vera þar að flatmaga í tvær vikur ásamt Magneu. Síðasta sunnudagskvöld gat ég ekki sofnað þó að þreytan væri ólýsanlega mikil. Ég náði aldrei að sofna nógu fast, því að eitthvað í hausnum á mér vakti mig upp: "Þú verður að hafa samband við Bas".

Bas er hollenskur vinur minn sem núna býr í Prag. Við höfum hist meðal annars þrisvar sinnum á Íslandi, ferðast mikið um hér innanlands, hists í Hollandi, farið saman til Parísar og Brussel, en einnig notið sólarinnar á Spáni og borðað saman löns í Boston.

Til þess að sofna þetta kvöld þarf ég að fara framúr rúminu og skrifa á bréf: "Hafa samband við Bas", enda er eitthvað um hálft ár síðan við almennilega töluðum saman. Daginn eftir rekst ég á þennan miða, hlæ, hef lítinn tíma en ákvað að senda honum tvær línur:

Hello Bas!
How are you? Im going to Thailand next Sunday. I hope you are well.
Stubbaknús
Þinn Gulli

Það leið ekki hálftími, þangað til að Bas var búinn að hringja á innsoginu... hann er að fara til Tælands næsta þriðjudag, í tværi vikur. Þið mynduð halda að þetta væri komið gott, en hvað með að þetta sé níunda ferðin hans og þetta er í fyrsta skipti sem að hann pantar stóran bíl til þess að keyra, þannig að hann geti tekið aukafólk með sér í ferðir?

Hvað ef ég bæti við aukatvisti við tilviljanir. Gefum okkur að Magnea, samferðakona mín, hafi unnið í Austurríki þegar hún var 16 ára á hóteli og kynnst þar fullt af fólki. Magnea sé nýbyrjuð á facebook og ákvað í sakleysi sínu að athuga hvort hún fyndi einhvern frá þeim tíma sem hún vann í Austurríki.

Hvað mynduð þið segja um það að besti vinur hennar á þeim tíma er hótelstjórinn á hótelinu við hliðina á hótelinu sem við erum að fara á í Tælandi?

Viðtali Evu Maríu var að ljúka við Þórólf Árnason í Sjónvarpinu. Ef mér skjátlast ekki þá er Þórólfur hinn skemmtilegasti og merkilegasti femínisti. Ég eyddi helginni einmitt með einum slíkum og umræður sem ég átti um stjórnunarhætti hefðu komist að sömu niðurstöðu með Þórólfi.

Fyrir nokkrum vikum hringdi ég í Sverri Pál á Akureyri, því ég vissi ekki hvernig ég ætti að nota sögnina að vinna í boðhætti annarri persónu fleirtölu. Með þessa mynd sagnorðsins átti Eva María ekki í nokkrum vandræðum með. Hvernig er boðháttarmyndin af sögninni að vinna?

Nú er sá tími að fara í hönd þar sem fólk fer að huga að skattframtölum sínum. Þetta hefur verið einstakt áhugamál mitt frá því ég fór að gera þau sjálfur, það hefur meira að segja skapst sú hefð að ég geri skattframtal fyrir nokkra einstaklinga í kringum mig líka. Mér þykir þetta áhugavert og skemmtileg framkvæmd. Það er sérstaklega gaman að gera árið upp fjárhagslega til þess að athuga hvort maður náði markmiðum sínum.

En vegna þess að núna styttist í framtalstíma, þá datt mér í hug saga frá síðasta sumri. Í ljósi þess hversu uppveðrarður ég er af samskiptum mínum við Ríkisskattstjóra munu sögur frá meginlandi Evrópu bíða eitthvað fram í vikuna.

Seinnipart síðasta sumars varð mér á að líta í kringum mig hjá öðrum fjármálafyrirtækjum en ég hef hingað til beint viðskiptum mínum til. Ég vildi endilega athuga hvort að betri kjör eða þjónusta væri að fá annars staðar. Ég til að mynda fór og hitti ráðgjafa sem að þjónustuver KB/Kaupþings/Búnaðarbankans (hvað hét bankinn síðasta sumar, man það einhver?) gaf mér tíma hjá. Þetta reyndist vera kona á fimmtugsaldri, nokkuð röggsöm en leit út fyrir að vera lifuð og nokkuð hokin. Seinna komst ég að því að hún var ekki hokin af reynslu.

Við gefum okkur góðan tíma í að fara yfir almennar staðreyndir um mig sem þangað er mættur. Síðan ætlar hún að segja mér hvað ég þarf. Hún sagði að ég þyrfti endilega að fara hugsa um framtíðina strax, ætti eiginlega strax að skella mér á pottþétta líf og sjúkdómatryggingu sem myndi endast mér fram í rauðan dauðann. Hún talaði mjög hratt og hafði greinilega áður hafið upp þessa ræðu handa strákum á þrítugsaldri. Hún vildi líf og sjúkdómatryggja mig fyrir einhverjar milljónir og henni reiknaðist til að þetta myndi ekki kosta mig meira en 47.000 krónur á mánuði. Ég sagði henni að mér þætti það nú frekar há upphæð. En hún var mér nú ekki sammála því að ég væri ekki að hugsa til framtíðar. Þessi upphæð kæmi nefnilega aldrei til með að hækka, utan þess að fylgja vísitölu neysluverðs... Ég var samt ekki sannfærður einhverra hluta vegna, þannig að hún hélt áfram: Ég yrði auðvitað að átta mig á því að konan mín, væntanleg, myndi aldrei vera með hærri tekjur en 50-60% af mínum tekjum í framtíðinni og til þess hún gæti lifað í sama gæðaflokki með börnin okkar tvo þegar ég félli frá um fertugt, þá yrði ég hreinlega að stökkva á þetta tilboð. Síðan reiknaði hún fyrir mig hvað ég myndi greiða í tryggingu fram að þeim tíma en sagði mér svo stolt hvað ég fengi í eingreiðslu þegar ég hrykki upp af eða fengi ólæknandi sjúkdóm. Þá fyrst leit hún í augun á mér, brosti þannig að ég sá tóbaksbrúnar tennurnar hennar og augun hennar gáfu mér þann dóm að ég væri fífl ef ég ætlaði ekki að taka við þessum peningum handa væntanlegri konunni minni og tveimur börnum.

Ég man hvað mér þótti þessi umræða orðin áhugaverð og skemmtileg, vitleysan var nú þegar komin í það mikinn hring að ég fann mig tilneyddan að leika mér að aðstæðunum, fyrst að það var boðið upp á frí skemmtiatriði í þessu bankaútibúi.

Ég var því með nokkrar spurningar um trygginguna, hvaða sjúkdómar væru innifaldir og slíkt. Hún útbjó nokkrar útgáfur af þessum tilboðum sínum, allt eftir því hversu mörg börn ég myndi eiga um fertugt eða hversu há eingreiðslan væri. Þetta setti hún allt skipulega í eina möppu handa mér sem ég sagði henni að ég yrði að taka með mér heim til þess skoða frekar. Hún lagði mjög mikla vinnu í þetta og var mjög feginn að söluræðan hennar væri að virka. Svo bjóst hún við að fara komast í sígópásu.

Þá varð ég að spyrja hana um sparnað og hvernig best væri fyrir mig að leggja fyrir. Ég sagði henni með smá gríni að fyrst ég kæmi til með að eyða nokkrum tugum þúsunda á hverjum mánuði í tryggingu, ætti ég að geta lagt tvo eða þrjá þúsund kalla til hliðar á sama tíma. Ég sá á henni að hún varð pirruð, eitthvað myndi lengjast í að hún kæmist í þessa sígópásu. Hún dæsti, stóð upp og sótti einhverja bæklinga. Kom svo til baka og rétti mér, notaði svo tækifærið á meðan ég gluggaði létt í þá að stinga upp í sig níkótíntyggjói sem hún hafði í handtöskunni sinni. Mér var mjög skemmt og þessi aukapása var eiginlega nauðsynleg fyrir mig til þess að undirbúa næsta útspil mitt.

Ég spurði hana eitthvað lítilega í þessa sjóði sem í boði var að kaupa áskrift í. Hún var orðin róleg aftur og svaraði mérþví af sölumennskusnilli sinni, enda var nikótínið úr jórtrinu hennar farið að skila sér út í blóðið. Eftir að hafa velt þessum sjóðum fyrir mér og fengið ráðleggingu hjá henni (sem ég tók með miklum fyrirvara) spurði ég hana hversu mikið ég ætti orðið í sjóð ef ég leggði ákveðna upphæð fyrir í hverjum mánuði þegar ég yrði 35 ára. Hún hreinlega naut þess að grípa til reiknisvélarinnar sinnar og slá öllu inn í vefforritið sem hún hafði í tölvunni sinni og prentaði út fallegar súlur handa mér.

Næst bað ég hana um að gera ráð fyrir að ég myndi taka út ákveðna upphæð þegar ég yrði 35 ára en halda áfram sparnaði þangað til ég yrði fimmtugur og hversu mikið ég ætti orðið þá. Hún glotti núna, fannst greinilega gaman að vita af einhverjum fídus í forritinu sínu sem einmitt byði upp á svona reikningskúnst og prentaði út annað blað handa mér. Ég leit spekingslega á blaðið, horfði í augun hennar og sagði henni að ganga frá þessum sparnaði strax því þetta litist mér á.

Við það hófust nokkrar pappírsaðgerðir og prentun úr tölvunni hennar. Þetta var greinilega skemmtilegasti hluti hennar við starfsins og miðað við hvað hún vandaði sig að skrautskrifa hvert einasta skjal var ég alveg viss um að þetta væri fyrsta sem hún hefði selt fyrir bankann þennan daginn þó að klukkan væri þrjú og ég búinn að vera hjá henni í nærri einn og hálfan klukkutíma.

Þegar öll blöð voru útfyllt og ég var tilbúinn að fara, sagði ég henni að ég væri svo ánægður núna. Ég væri núna búinn að gera fjárhagslegar áætlanir fyrir næstu þrjá tugi lífs míns. En hún gerði það kleyft að ég þyrfti ekki að hafa áhyggjur af peningum þegar ég myndi ætlaði barn 35 ára gamall og gæti komið manninum mínum verulega á óvart á fimmtugsafmæli með því að taka hann í sex mánaða orlof þegar barnið væri flogið úr hreiðrinu. Stóð svo upp, tók í spaðann á henni til þess að athuga hvort hún væri á lífi því að það var nákvæmlega ekkert lífsmark á andlitinu hennar, nema þá ef ég hefði lagt eyrað upp við opið ginið á henni til þess að heyra mjög lágan andardrátt. Gekk svo út í bíl en skildi viljandi eftir möppuna á borðinu hennar þar sem hún hafði gert ráð fyrir konu, tveimur börnum og dauða um fertugt.

Um áramótin hringdi ég svo í KB/Kaupþing/Búnaðarbankann til þess að fá samband við nákvæmlega þessa sömu konu en mér var tjáð að hún ynni ekki lengur þar. Það þótti mér verra, því mig langaði svo að segja henni að ég þyrfti að láta hækka sparnaðinn hjá mér því að ég gæti vel hugsað mér að ættleiða tvö börn.

Það er búið að vera viðburðarík vika hjá mér, að vísu ekki jafn viðburðarrík og allt síðasta ár, en ágæt samt. Ég er búinn að bera marga kassa, pakka niður og koma mörgu fyrir á nýjum stöðum. Búið að vera einkar skemmtilegt. Mér finnast svona hlutir skemmtilegir.

Svo er komið föstudagskvöld, ég er úrvinda heima hjá mér, kem mér samt ekki inn í rúm. Nokkur bréf sem þarf að klára, fara yfir bókhald, moppa gólf, tengja græjur og koma sér fyrir. Sem minnir mig á þvott sem bíður í þvottavélinni. En áðan þegar ég var um það bil að koma mér í rúmið, þá byrjaði að snjóa. Mikið rosalega var snjókoman falleg. Ég gat bara ekki hugsað mér að missa af þessari fallegu snjókomu þar sem stór snjókornin féllu ofurvarlega til jarðar, svo varlega að þau varla snertu jörðina þegar þau stöðvuðu ferð sína. Þetta minnti mig á það þegar hér var alvöru vetrarveður, fólk var inniloka í húsum sínum dögum saman, skóla var aflýst nokkra daga í röð og jafnvel rafmagnsleysi.

Til þess að halda sér vakandi bakaði ég köku. Það snjóaði allan tíman sem að það tók kökuna að bakast, kælast en einnig allan þann tíma sem það tók mig að smyrja kökuna kreminu. Ísköld mjólkin og nokkrar kökusneiðar halda mér vakandi núna, löngu eftir að hætt er að snjóa. Ég er kominn í slopp og lopasokka. Næst er það bókin sem fer með mér upp í sófa, sem vonandi verður síðasti viðkomustaður fyrir rúmið.

Velkomin aftur á bloggið mitt. Gaman að sjá ykkur aftur hér.